Onder de naam “Paradise City” maakten bedenker Karel Van Mileghem en Triggerfinger drummer Mario Goossens een reeks van zes reportages over steden die getroffen werden door een catastrofe veroorzaakt door de mens zelf of door de natuur. Aangrijpende reportages waar men op zoek ging naar de helende werking van muziek, in hoeverre kan muziek het menselijk leed verzachten en de mens versterken om uit een tragedie te komen. Het bleef niet bij deze zes televisiereportages er werd tevens een radioreeks gemaakt, een muziekalbum uitgebracht onder de artiestennaam Starman, een (foto)boek en een theatertournee van negentien optredens.

/

Het optreden in het sfeervolle CC van Heusden-Zolder, De Muze, is het laatste in de reeks en tevens een thuismatch voor drummer Mario Goossens met een uitverkochte zaal als gevolg. Een twee uur durend concert met videobeelden uit de televisiereeks muzikaal omlijst door de band en aaneengepraat door Karel en Mario, een boeiend concept.

De gewelddadige burgeroorlog in Noord-Ierland, ‘The Troubles’, mag de spits afbijten. Bij het bezoek aan de stad Belfast, dikwijls het decor van deze oorlog, mag op papier dit conflict gedaan zijn, in de stad zelf is er nog steeds een afscheidingsmuur om protestanten en katholieken uit elkaars buurt te houden. Het ultieme protestlied tegen deze oorlog “Sunday Bloody Sunday” van U2 mag natuurlijk niet ontbreken op de setlist. Schokkende beelden over de genocide in Rwanda, hoe is dit in godsnaam mogelijk geweest. Een volkerenmoord waarbij in 100 dagen zowat 1 miljoen mensen op gruwelijke wijze werden vermoord. Hier speelde het medium ‘radio’ een belangrijke rol, Radio Télévision Libre des Mille Collines verspreidde haat, hitste de Hutu’s op om alle Tutsi’s te vermoorden. Belgisch topartiest Stromae verloor zijn vader in deze oorlog en schreef het nummer “Papaoutai”, papa waar ben je? De schrijnende videobeelden die getoond werden terwijl de band dit nummer speelde doet een mens al eens nadenken, maar ook hier is er terug hoop, de ditmaal positieve invloed van de radio probeert mensen terug tot elkaar te brengen.

Muziek is nog steeds een universeel gegeven en doet deuren opengaan. Zo belandde Mario in Port-Au-Prince in een opnamestudio en het nummer “Money”, geschreven door Mario en Karel werd geïnspireerd door dit bezoek. De hoofdstad van Haïti probeert, na de verschrikkelijke aardbeving van 2010, waarbij bijna twee miljoen mensen dakloos werden, zich te herstellen. Het koloniale verleden van Haïti speelt ook nog altijd in de hoofden van de bevolking, de slavernij van vroeger is men nog steeds niet vergeten. “Redemption Song” van Bob Marley is een zeer toepasselijk nummer. Komen we bij New Orleans, nog een stad met een koloniaal verleden en niet gespaard gebleven van ellende. De gitaren van Karel Van Mileghem en Gertjan Van Hellemont (Douglas Firs) scheuren door de boxen tijdens het spelen van “Like A Hurricane” (Neil Young), zo heftig moet ook de orkaan Katrina te werk zijn gegaan. Door dijkbreuken overstroomde de stad en moest de bevolking hun huizen verlaten. Tijdens hun bezoek aan de stad van de ‘Mardi Gras’ ontmoetten ze straatmuzikant Grandpa Elliott die met het nummer “Stand By Me” door de vele hits op YouTube tijdelijke bekendheid kreeg maar door het verlies van zijn woning terug aan lagerwal is beland. Mario helpt de man door zelf een dagje als straatmuzikant aan de slag te gaan en zo Grandpa Elliott een beetje geld kan toestoppen.
“My Name Is” van Eminem mag de passage in Detroit begeleiden, de ooit zo rijke Motorcity is nu verdeeld door de ‘8 Mile’, een weg die de arme binnenstad afscheidt van de rijkere buitenbuurt. De verhuizing van de grote autofabrikanten naar de buitenstad heeft vooral de zwarte bevolking getroffen, zij waren niet meer welkom in de fabrieken en bleven in het centrum wonen, het zorgde voor de verloedering van de binnenstad en racisme. In het meeslepende “Bricks Are Gold” wordt deze problematiek bezongen. Bar ‘Musica’ bevindt zich in Hiroshima en werd na het droppen van de atoombom op de stad geopend door Tadakata Yanagawa, niet alleen koffie en thee is er verkrijgbaar maar ook een portie muziek om het leed van de bevolking te verzachten. Van één van de overlevenden van dit atoomdrama leert Mario Taiko drum spelen, blijkbaar een fysieke beproeving.

Met hun versie van “Enola Gay” van OMD, het onheilbrengende atoomvliegtuig, en het hoopvolle “Here Comes The Sun” wordt deze muzikale trip beëindigd. Een verdiende staande ovatie voor dit boeiend concept, aangrijpende verhalen met een prima muzikale begeleiding van niet alleen Mario en Karel maar ook David Poltrock (keyboards), Jan Bas (zang, bas, gitaar) en Gertjan Van Hellemont (zang, bas, gitaar). “Peace, Love And Understanding” van Nick Lowe is de hoopgevende uitzwaaier!!!

Luc Nuyts

Foto's © Sonja Schepers